Elazığ Halk Oyunlarını, oyun bölgelerinden "Halay Bölgesi" içinde ele almak gerekir. Elazığ 
oyunları içinde "Bar" özelliği gösteren oyunlar varsa da bunlar çok azdır.

       Elazığ Halk Oyunları “Halay Bölgesi" içinde hareketlilik açısından diğer il ve 
bölgelere göre ağır ve estetiktir. Az miktarda, çok hareketli oyunlar da vardır. Oyun 
tempolarını incelediğimiz zaman bu özellik hemen göze çarpmaktadır. Oyunlar
 "Halay Bölgesindeki diğer oyunlara nazaran müzik ve oyun figürleri açısından 
ayrıcalık gösterir. Öyle sanıyoruz ki, bu ayrıcalık Elazığ Halk Müziğinin, daha ziyade 
Türk Sanat Müziğine yatkın olmasından ve müziğin klasik sazlarla icra edilmesinden
 ileri gelmektedir. Müzikteki bu ayrıcalık, oyun müziklerinin zengin bölümlere sahip 
olmasında, oyunlarda ise zengin figürlere sahip olmasında gözlenmektedir. Ayrıca 
her yörede görülmeyen, her oyun formuna (figürüne, kalıbına) karşılık bir müzik
 formunun bulunması da kayda değer bir durumdur.

       Elazığ Halk Oyunları, genel olarak "tatlı sert" bir karaktere sahiplerdir. Erkek oyunlarıbiraz
 daha sert ancak estetik, kadın ve kız oyunları ise biraz daha yumuşak ve tatlıdır. Komşu 
vilayetimiz olan Diyarbakır’ın halayında görülen sertlik, Elazığ halayında mevcut değildir.
 Ondaki sertlik ve figür azlığına karşılık, diğerinde (Elazığ Halayında) tatlı sertlik
 ve figür zenginliği şeklindedir.

       Altmışa yakın Elazığ oyunu vardır. Ancak, bugün yaşayan oyunların adedi yirmi - yirmi beş 
kadardır. Bu oyunların birkaç tanesini oynanış biçimi ve özellikleriyle birlikte anlatacağız.

ÇAYDA ÇIRA OYUNU

       Bu oyun, Elazığ’ın Harput Bucağından derlenmiştir. Oyun "Mumlu Dans" 
namıyla dünyaca tanınmaktadır. ”Çayda Çıra” oyunu hakkında çeşitli efsaneler vardır. 
Ancak, bunlar dilden dile dolaşan çeşitli halk masallarına benzemekte ve diğer 
şehirlerimizde anlatılan efsanelerin bir varyantı ya da değişikliğe uğramış bir şekli olarak 
anlatılmaktadır.

       Oyun, orijini itibariyle aydınlatma amacı güdülerek ortaya çıkmıştır. Araştırmamızda 
halk arasında söylenen çeşitli efsaneler tespit ettik. Bunlardan bir örnek: Efsaneye
 göre Hazar Gölü kenarında bir köyde birbirini seven iki genç, gizlice buluşmaktadırlar.
 Erkeğin buluşma yerine gidebilmesi için gölü yüzerek geçmesi gerekmektedir.
 Buluşma gece olduğundan, kız çıra (Dındik) yakarak gence yerini belli etmektedir. 
Genç ise, ışığa doğru yüzmekte ve böylece sevgililer buluşmaktadır.

       Bu durumu sezen kızın babası, buluşmanın yapılacağı bir gün erkeğin yüzerek 
gölün ortalarına geldiği sıralarda çırayı söndürür ve genç sevgilinin gölde boğulmasına 
sebep olur. Bunu fark eden kız da kendini suya atar, o da kaybolur.

       Bunun üzerine bütün köylü toplanarak ellerindeki "Çıra" larla iki sevgiliyi aramaya
 başlarlar. Efsaneye göre, bu olay üzerine ağıtlar yakılmış, türküler söylenmiş
 ve çıra ile arama olayı oyunlaşarak günümüze kadar gelmiştir. (Benzer bir efsane de
 Van yöresindeki “AHTAMARA” efsanesidir.)

       Altınova'da yapılan görkemli bir düğünde geleneksel bir biçimde çay kenarında
 kurulan düğün meydanında çıralar yakılmış, Somat'lar kurulmuş ve düğün bütün 
coşkusuyla devam etmektedir. Bu sırada ay tutulunca, evlenen gencin annesi olan 
Pembe HAN tabaklara çıralar, mumlar diktirip gençlerin ellerine vermiş ve önde 
kendisi olmak üzere yürüyerek düğün meydanına, görkemli bir biçimde girmişlerdir.
 Bu buluşun mükemmelliği karşısında aşka gelen "Zurnacı Başı”, ellerindeki tabaklarla 
ortalığı bir anda gündüze çeviren, bu kalabalığı karşılayarak, gelenlerin ayak hareketlerine 
uygun bir müzik çalar. Kendisine eşlik eden kırk davul kırk zurna ile ortalık inlemeye başlar, 
böylece "Çayda Çıra" oyununun melodisi ortaya çıkmış olur. Bu olay gelenek halini 
almış ve çayda çıra oyunu günümüze kadar oynanıla gelmiştir."

       Eskiden kaç-göç olmadığı için, kız-erkek karma oynanan bu oyun, günümüzde 
karma oynandığı gibi, ayrı ayrı da oynanır. Oyunun 200-300 yıllık bir mazisi olduğu söylenir.
 Oyun Elazığ’ın her tarafında bilinir ve oynanır. Hatta, son zamanlarda Elazığ dışına da
 taşarak Malatya ve Diyarbakır'da da çeşitli şekillerde oynanmaya başlamıştır.

       Çayda Çıra oyunu sürekli olarak kendi melodisi ile oynanır. Ancak oyunun başlangıcında
 "Şirvan" ya da “Gelin Ağlatma Havası" denilen bir melodi çalınır. Bu oyunun melodisi ile 
başka bir oyun oynanmadığı gibi, bu oyun başka bir melodi ile de oynanmamaktadır. 
Oyun 10/8 lik usulde, “Şirvan” makamındadır. Orta çabuklukta bir oyun olan çayda çıra, 
en az dört-beş kişi ile yürütülür. Arka arkaya dizilerek bazen tekdizi, bazen de daire şeklinde
 oynanmaktadır. Halay sınıfından çok, dini bir raksa benzemektedir. Taklitli bir oyun olmayan 
"Çayda Çıra", usul itibariyle başladığı gibi bitmekte ve usulde bir değişiklik olmamaktadır. 
Hem açık, hem de kapalı yerlerde oynanır. Güvey ya da gelin misâfir önüne çıkarılırken
 ve de "güvey gezdirmesi" geleneği yerine getirilirken oynanır.

       Tüm oyunlarda başta oynayana kolbaşı, sonda oynayana sonbaşı ya da poçik denir.
 Sadece halay oyununda "Halaybaşı" ve "Halaysonu" adları kullanılır. Oyunun aracı çift tabak
 ve içerisindeki üçer mumdan ibarettir. Oyun yürütülürken “Heey, Teey, Tey” diye nara
 atılır. Elazığ'ın yörelerinde delikanlıya "Gakkoş" adı verilir. Oyun düğünlerde, dini ve
 milli bayramlarda oynanır.

       "Berber Yaşar" adıyla da tanınan bu oyunun, Elazığ dışında herhangi bir yerde
 oynandığına rastlanmamıştır. Oyunun kaynağı Harput'tur. Eskiden asker sevki çok olan Elazığ
 ve Harput' ta, askeri hareketlerin taklidi ile ortaya çıkan bu oyun, Elazığ'ın her yerinde oynanır.
 Oyunun elli-altmış yıllık bir geçmişi olduğu söylenmektedir. Bugün davul ve klarnetle çalınan
 bu oyunun müziği eskiden zurna ile çalınır ve oynanırdı.(Bugün birçok dağ köyümüzde 
ve birçok Alevi köyümüzde hâlâ zurna çalınmaktadır.) Esasen Harput'a klarnet girmeden 
önce düğünlerin baş sazı zurna idi. Ancak Türkiye'ye girdiği anda Harput’ta da kullanımı 
başlayan klarnet zurnayı büyük ölçüde etkileyerek etkinliğinin azalmasına neden olmuştur.

       Avreş oyununun türküsü, yoktur. Bu oyunun melodisi ile başka bir oyun oynanmadığı 
gibi, bu oyun başka bir melodi ile oynanmaz. Oyun müziği önce 6/8 lik usûlde ve ağır tempoda,
 sonra 4/4 lük usûlde ve hızlı tempoda oynanır. Makamı İbrahimiyye dir. Tek sıra dizilmek suretiyle
 oynanan bu oyun bazen de sağa sola dönmek suretiyle icra edilir. Oyunun öyküsü olmayıp, 
oyun figürünü teşkil eden hareketler, daha çok ayaklarda toplanmış, kısmen de başla 
yapılmaktadır. Vücudun tabiî hareketlerini ihtiva eden oyun figürleri ile, asker hareketleri taklit 
edilmektedir. Oyunda "ha-ha, hey-hey"diye nara atılır. Bu oyun daha ziyade asker 
uğurlâmalarında ve düğünlerde oynanır.

       Harput Halayı da denilen bu oyunun varyantları, “Palu” varyantı, İngüzek’te “Karaçor" 
denen oyun, Ağın’da “Düz Halay”, Baskil'de Halay, Sivrice'de "Düz Haley” dir.

       Oyunun kaynağı Harput’tur ve 200-300 yıldan beri, gençler ve yaşlılar tarafından zevkle 
oynanmaktadır. Oyun müziği önce 2/4 lük ve "zazaki" denilen figürde 6/8 lik usûlde 
çalınır, makamı İbrahimiyye'dir. Oyun, avuç avuca kenetlenip tutunmak suretiyle tek dizi halinde 
oynanır.

       Oyunun figürleri ayaklarda toplanmıştır. Daha çok asker uğurlamalarında ve 
düğünlerde oynanmaktadır.

       Oyun merkez ilçeye bağlı Hankendi (Hanköy) Bucağı'ndan derlenmiştir. Oyunun asıl 
kaynağı belli değildir. Bıçak oyunları Türkiye'nin hemen her bölgesinde değişik şekillerde 
görülmektedir. Erzurum'da “Hançer Bari”, Karadeniz Bölgesinde de bıçaklarla 
çeşitli horonlar oynanmaktadır. Davul ve klarnet eşliğinde oynanan bu oyun türküsü yoktur. 
Başka bir melodi ile oynanmadığı gibi, bu oyunun melodisi ile de başka bir oyun oynanmaz.

       Oyun, 9/B lik usûlde ve "İbrahimiyye" makamındadır. İki erkek, bir kadın ya da kadın 
kılığında bir erkek olmak üzere üç kişi. ile oynanır. Bar özelliği de göstermektedir.
 Oyun el ve ayak hareketlerinden oluşur. Taklitli bir oyun değildir. Müzik aynı ölçüyü 
sürekli takip eder. Usûlde bir değişiklik olmaz. Mutaassıp yerlerde kızlar ve kadınlar
 düğün alanına giremezler; oyunu damdan veya uzak yerlerden seyrederler. Bu yüzden 
oyunun seyri değişir.

       Oyun araçları, oyuncuların ellerinde bulunan ikişer bıçaktır. Oyuncular bunlarla figürler 
yaparlar. Bıçak aralarından geçer, göğüse doğru sallanır. Oyun düğünlerde oynanır, türküsü 
yoktur.

       Eski oyuncular tarafından oynandığı duyulmuş, fakat görülmemiştir. Oyun müziğinin notası
 olduğundan, müziği hakkında bilgi edinmek kolaydır. Kaynak kişilerden Tahsin AYIK
 kendisiyle görüştüğümüzde, bu oyun hakkında şunları söylemiştir: "Bu oyunu oynayanları 
gördüm. Bunlar yaşça bizden daha büyüklerdi. Kılıç ve kalkanları olmadığından ellerindeki
 sopaları kılıç, ayakkabılarını kalkan yaparlardı. Sahip çıkılmayan bu oyunumuz maalesef iptal 
oldu. "

       Harput'tan derlenen bu oyuna "Derilo", "Delilo" gibi adlar verilmektedir. Bu oyun halay
 bölgesinin hemen her yerinde, birbirine benzer özelliklerle oynanmaktadır. Asıl çıkış kaynağı
 konusunda bir yargıya varmak mümkün değildir.

       Delilo oyununun 150-200 yıllık bir oyun olduğu söylenmektedir. Oyun, türkülü bir oyun 
olup, davul ve klarnet eşliğinde oynanır. Oyunun türküsü oyuncular tarafından söylenir. Bu 
oyun, başka bir oyun melodisi ile oynanmaz, bu oyun melodisi ile de başka bir oyun
 oynanmaz. 4/4 lük usülde müziği olan oyun, çevre illerdeki "Delilo" oyunlarından biraz daha 
ağırdır.

Halk Oyunlarında Kullanılan Giysiler :

       “Halk oyunları giysileri genellikle yöreseldir." Kumaşları, şekil ve giyiniş tarzıyla yöreye
 has özellikler göstermektedir. Giysilere verilen isimler de farklıdır. Her yöre, belki de şekil ve 
kumaş olarak, aynı olan giysilere ayrı isim verir. Giysilerde belirli bir otantik şekil aramak çok 
güç ve yanlış bir iştir. Çünkü, kültürün değişkenliği ilkesi çerçevesinde, bir kültür öğesi olan
 giysiler de sürekli değişmekte ve belli bir zaman kesitinde mevcut şekli tespit etmek mümkün
 olsa bile, o giyside ısrar etmek, oyunlarda o giysileri kullanmak hatalı olur görüşündeyiz.
 Tüm halk oyunlarında olduğu gibi Elazığ Halk Oyunlarında da giysilerde bir otantiklik aramak
 boşuna emek sarf etmekten başka hiçbir şey olmayacaktır. Ancak, oyun giysileri giyilirken, 
belirli bir giysi,
 birbiriyle uyum sağlayacak şekilde giyilmeli ve o giysiye uygun aksesuar kullanılmalıdır. 
Örneğin, alta yazlık, üste kışlık bir giysi giyilmemelidir. Ya da, bir zıbının üstüne yelek 
giyilmemelidir. Kültürün diğer unsurlarında olduğu gibi, maddi kültür unsuru olan
 Elazığ Halk Oyunları giysilerinde de bir değişkenlik görülmektedir.

       Günümüzde kullanılan halk oyunları giysilerini üç safhada ele alarak inceleyebiliriz.
1. Evre Erkek Giyimi :

       Başa fes takılır, astane mendil büyüklüğünde "Puşu" takılır. Yaşlılar yazma bağlarlar.
 Paçaları dar, üst kısmı geniş, beli uçkur ile büzülen çuha şalvar giyilir.
 Düz beyaz veya siyah-beyaz renkte çizgili, pamuklu kumaştan, içlik veya giyme 
adı verilen bir iç gömlek giyilir. Bu gömlek kollu, yakasız veya hâkim yakadır. 
Gömleğin üzerine şalvarın kumaşından "avcı yeleği" denilen bir yelek giyilir. 
Bele beyaz ipek veya şa1 adı verilen "acem kuşağı" bağlanır.
 Ayağa poçikli çarık ve yün örme çorap giyilir.

1. Evre Kadın Giyimi :

       Harput kadınının en eski giysi tipidir. Bu tip giysiyi bugün dahi dağ köylerinde görmek 
mümkündür. Yaklaşık 150-200 sene öncesinde bu tip giysi hakimdi. Bu giysi üç 
parçadan meydana gelmiştir.

a)- Şalvar

       İpekli veya pamuklu kumaştan yapılmakta ve iç kısmı astarlanmaktaydı. Şalvarın boyu 
oldukça uzun olup bilek kısımlarına kaytan geçirilmekte ve diz altından bağlanmaktadır.
 Böylece şalvar bir etek görünümünde dökümlü olarak ayak bileklerine inmektedir.
 Şalvarın bel kısmı da uçkurla büzülmektedir.

b)- İçlik

       İpekli veya pamuklu kumaştan yapılmaktaydı. Yakası yuvarlak, önü açık, kopça ile 
iliklenmektedir. İçliğin yanları yırtmaçlıdır.

c)- Üçetek

       Sim işlemeli, kalın ipekli kumaştan veya kadifeden yapılmaktadır. Kolları uzun, 
bilezikli, çok az yırtmaçlıdır. Yırtmaçlı kısım kopçayla tutturulmuştur. Yakası bele kadar
 açık,"V" şeklindedir. Belde iki kopça ile "birit" ilikle iliklenmektedir. Belden aşağıya doğru 
genişleyen eteğin önü tamamen açıktır. Yanları ise kalça altından yırtmaçlıdır. Böylece 
etek üç parça görünümünü almaktadır. Bele "belbağı" bağlanmaktadır.
(Belbağı, üç-dört cm. eninde, tığ işi veya kumaş üzerine işlenmiş kuşaktır.) 
Ayakkabı olarak postal, çorap olarak yazın iplik, kışın ise yün çorap giyilmektedir.

       Baş süslemesi ise şöyledir: Uzun saçlar ortadan ayrılmakta, arkada küçük parçalara 
bölünerek örülmektedir. Yanlarda birer tutam saç, kulak hizasında kesilip, zülüf 
bırakılmaktadır. Saç uçlarına "Humpul" denilen saç süslemesi takılmaktadır. 
Başa bordo çuhadan fes, fesin üzerine gümüş tepelik konulmaktadır. 
Fese tutturulmuş uzun saç görünümünde ipek saçlık mevcuttur.
 Fesin alk üzerine oyalı krep bağlanır. Buna yörede "Kıntik" adı verilir. 
Bunların üzerine oyalı yazma veya tülbent örtülür.

       Oyun giysilerinde kullanılan takılar şunlardır: 
Göğüs üzerine çaprazlama dizilen beşibirlik dizisi, camdan bilezik "Şeve" gümüş veya altın 
küpe ile yüzük kullanılır.

2. Evre Erkek Giyimi

       Birinci safhadaki gibidir. Birinci safhadan farklı olarak ayağa yemeni giyilir.

2. Evre Kadın Giyimi

       Bu safhada da birinci safhadaki giysileri görüyoruz. Birinci safhadaki giysilerden
 farklı olarak, şalvar üzerine kadifeden, üzeri simli cepken giyilir. Bu safhada üçetek yoktur,
 ipek kuşak takılır.

3. Evre Erkek Giyimi

       Bu safhada ayağa poçikli kundura giyilir. Cepkende düğme iliğine geçirilmiş köstekli 
saat bulunabilir. Mendil olarak düz, beyaz, ipek mendil kullanılır.

3. Evre Kadın Giyimi

       Diğer safhalardan farklı olarak, Harput ve Elazığ Fabrikalarında dokunan ve genellikle 
simli, ipekli kumaştan entari ve ayağa ise "Kaloş Potin" giyilir.

       Son yıllarda popüler bir hale gelen halk oyunlarımız, uğraşanları, bu konuda çalışanları
 ile epeyce ilerleme kaydetmiştir. Bugün artık bütün okullarımızda halk oyunları ekipleri vardır ve 
bu ekipler yarışma, şenlik, bayram gibi faaliyetlere katılmaktadırlar. Bunun yanında üniversitelerimizde
 bu konuda bilimsel çalışmalarını başlatmışlar, az da olsa ilerleme kaydetmişlerdir
. Bazı devlet kuruluşları da bu konuda ciddi çalışmalar yaparak bu faaliyetlere 
devlet desteğini sağlamışlardır.

       Bugün artık halk oyunlarımız sosyete toplantılarından tutun da, devlet büyüklerinin, yabancı 
devlet adamlarının karşılama törenlerine, turist karşılamalarına kadar birçok yerde rastlanır
 ve kullanılır olmuştur. Yarışmalarda, şenlik ve bayramlarda ön planda yer alan halk 
oyunlarımız, büyük kitlelere hitap etmeye başlamış, uğraşanları da çok büyük bir topluluk haline
 getirmiştir. Bu çalışmalar bu hızıyla devam eder, devlet de bu çalışmalara destek olursa, halk 
oyunlarımız daha çok itibar görecek ve sosyal alanda önemli bir yer işgal edecektir.

HALK OYUNLARIMIZ NEREYE GİTMEKTEDİR VE NE OLACAKTIR?

       Bugün gösteri sanatları ya da seyirlik sahne sanatları arasında yer alan halk oyunlarımız 
doğru bir yolda mıdır? Elbette ki değildir. Yukarıda saydığımız çalışmaları eleştirecek olursak, 
halk oyunları faaliyetlerinin sistemsiz ve plansız bir şekilde yürütüldüğü ilk söylenecek söz 
olmalıdır.

       Bugün artık köy meydanlarında bir düğünde eğlenen halkımız da kendi oynadığı oyunu
 terk etmeye, oyunları sahnelenmiş biçimiyle oynamaya başlamıştır. Bu da halkın yaratıcı 
değil taklitçi olduğunun bir göstergesidir. Halk oyunlarını da köylerimizde belirli kişiler iyi 
oynamaktadırlar. Diğerleri ancak onları taklit etmektedirler. Halk oyunlarımızın bir an evvel 
derlenmesi gerekmektedir. "Halk Oyunlarımız ne olacaktır? "sorusuna tutarlı, geçerli bir 
cevap vermek mümkün değildir. Bunu tahmin etmek çok güç olduğu gibi, herhangi bir fikir ileri 
sürmek de yanlış olur. Ancak, "Halk Oyunlarımız ne olmalıdır, hangi çalışmalarla, bu 
konuda neler yapılmalıdır?" sorularına verilecek cevap ise; sistemli, bilimsel çalışmalarla
 gerekli araştırmalar yapılıp, oyunlarımızı belli bir yöne kanalize etmek gereklidir. 
Ülkemizin kültür planlamasında halk oyunlarımız gereken yerini almalı ve bu faaliyetler daha 
geniş kitlelere yaygınlaştırılmalıdır.

       Elazığ Halk Oyunlarını, oyun bölgelerinden "Halay Bölgesi" içinde ele almak gerekir. 
Elazığ oyunları içinde "Bar" özelliği gösteren oyunlar varsa da bunlar çok azdır.

       Elazığ Halk Oyunları “Halay Bölgesi" içinde hareketlilik açısından diğer il ve bölgelere 
göre ağır ve estetiktir. Az miktarda, çok hareketli oyunlar da vardır. Oyun tempolarını incelediğimiz 
zaman bu özellik hemen göze çarpmaktadır. Oyunlar "Halay Bölgesindeki diğer oyunlara nazaran 
müzik ve oyun figürleri açısından ayrıcalık gösterir. Öyle sanıyoruz ki, bu ayrıcalık 
Elazığ Halk Müziğinin, daha ziyade Türk Sanat Müziğine yatkın olmasından ve müziğin klasik 
sazlarla icra edilmesinden ileri gelmektedir. Müzikteki bu ayrıcalık, oyun müziklerinin zengin
 bölümlere sahip olmasında, oyunlarda ise zengin figürlere sahip olmasında gözlenmektedir
. Ayrıca her yörede görülmeyen, her oyun formuna (figürüne, kalıbına) karşılık bir müzik
 formunun bulunması da kayda değer bir durumdur.

       Elazığ Halk Oyunları, genel olarak "tatlı sert" bir karaktere sahiplerdir. Erkek oyunları biraz
 daha sert ancak estetik, kadın ve kız oyunları ise biraz daha yumuşak ve tatlıdır. Komşu 
vilayetimiz olan Diyarbakır’ın halayında görülen sertlik, Elazığ halayında mevcut değildir. 
Ondaki sertlik ve figür azlığına karşılık, diğerinde (Elazığ Halayında) tatlı sertlik ve figür
 zenginliği şeklindedir.

       Altmışa yakın Elazığ oyunu vardır. Ancak, bugün yaşayan oyunların adedi yirmi - yirmi beş 
kadardır. Bu oyunların birkaç tanesini oynanış biçimi ve özellikleriyle birlikte anlatacağız.

ÇAYDA ÇIRA OYUNU

       Bu oyun, Elazığ’ın Harput Bucağından derlenmiştir. Oyun "Mumlu Dans" namıyla
 dünyaca tanınmaktadır. ”Çayda Çıra” oyunu hakkında çeşitli efsaneler vardır. Ancak, bunlar
 dilden dile dolaşan çeşitli halk masallarına benzemekte ve diğer şehirlerimizde anlatılan 
efsanelerin bir varyantı ya da değişikliğe uğramış bir şekli olarak anlatılmaktadır.

       Oyun, orijini itibariyle aydınlatma amacı güdülerek ortaya çıkmıştır. Araştırmamızda 
halk arasında söylenen çeşitli efsaneler tespit ettik. Bunlardan bir örnek: Efsaneye göre 
Hazar Gölü kenarında bir köyde birbirini seven iki genç, gizlice buluşmaktadırlar. Erkeğin 
buluşma yerine gidebilmesi için gölü yüzerek geçmesi gerekmektedir. Buluşma gece 
olduğundan, kız çıra (Dındik) yakarak gence yerini belli etmektedir. Genç ise, ışığa doğru 
yüzmekte ve böylece sevgililer buluşmaktadır.

       Bu durumu sezen kızın babası, buluşmanın yapılacağı bir gün erkeğin yüzerek gölün 
ortalarına geldiği sıralarda çırayı söndürür ve genç sevgilinin gölde boğulmasına sebep olur. 
Bunu fark eden kız da kendini suya atar, o da kaybolur.

       Bunun üzerine bütün köylü toplanarak ellerindeki "Çıra" larla iki sevgiliyi aramaya başlarlar. 
Efsaneye göre, bu olay üzerine ağıtlar yakılmış, türküler söylenmiş ve çıra ile arama olayı 
oyunlaşarak günümüze kadar gelmiştir. (Benzer bir efsane de Van yöresindeki “AHTAMARA” 
efsanesidir.)

       Altınova'da yapılan görkemli bir düğünde geleneksel bir biçimde çay kenarında 
kurulan düğün meydanında çıralar yakılmış, Somat'lar kurulmuş ve düğün bütün 
coşkusuyla devam etmektedir. Bu sırada ay tutulunca, evlenen gencin annesi olan Pembe HAN
 tabaklara çıralar, mumlar diktirip gençlerin ellerine vermiş ve önde kendisi olmak üzere 
yürüyerek düğün meydanına, görkemli bir biçimde girmişlerdir. Bu buluşun mükemmelliği 
karşısında aşka gelen "Zurnacı Başı”, ellerindeki tabaklarla ortalığı bir anda gündüze çeviren, 
bu kalabalığı karşılayarak, gelenlerin ayak hareketlerine uygun bir müzik çalar. Kendisine 
eşlik eden kırk davul kırk zurna ile ortalık inlemeye başlar, böylece "Çayda Çıra" oyununun 
melodisi ortaya çıkmış olur. Bu olay gelenek halini almış ve çayda çıra oyunu günümüze 
kadar oynanıla gelmiştir."

       Eskiden kaç-göç olmadığı için, kız-erkek karma oynanan bu oyun, günümüzde karma 
oynandığı gibi, ayrı ayrı da oynanır. Oyunun 200-300 yıllık bir mazisi olduğu söylenir. Oyun 
Elazığ’ın her tarafında bilinir ve oynanır. Hatta, son zamanlarda Elazığ dışına da taşarak 
Malatya ve Diyarbakır'da da çeşitli şekillerde oynanmaya başlamıştır.

       Çayda Çıra oyunu sürekli olarak kendi melodisi ile oynanır. Ancak oyunun başlangıcında 
"Şirvan" ya da “Gelin Ağlatma Havası" denilen bir melodi çalınır. Bu oyunun melodisi ile 
başka bir oyun oynanmadığı gibi, bu oyun başka bir melodi ile de oynanmamaktadır. Oyun 
10/8 lik usulde, “Şirvan” makamındadır. Orta çabuklukta bir oyun olan çayda çıra, en az 
dört-beş kişi ile yürütülür. Arka arkaya dizilerek bazen tekdizi, bazen de daire şeklinde oynanmaktadır. 
Halay sınıfından çok, dini bir raksa benzemektedir. Taklitli bir oyun olmayan "Çayda Çıra", 
usul itibariyle başladığı gibi bitmekte ve usulde bir değişiklik olmamaktadır. Hem açık, hem
 de kapalı yerlerde oynanır. Güvey ya da gelin misâfir önüne çıkarılırken ve de "güvey gezdirmesi" 
geleneği yerine getirilirken oynanır.

       Tüm oyunlarda başta oynayana kolbaşı, sonda oynayana sonbaşı ya da poçik denir. 
Sadece halay oyununda "Halaybaşı" ve "Halaysonu" adları kullanılır. Oyunun aracı çift tabak ve
 içerisindeki üçer mumdan ibarettir. Oyun yürütülürken “Heey, Teey, Tey” diye nara 
atılır. Elazığ'ın yörelerinde delikanlıya "Gakkoş" adı verilir. Oyun düğünlerde, dini ve milli 
bayramlarda oynanır.

       "Berber Yaşar" adıyla da tanınan bu oyunun, Elazığ dışında herhangi bir yerde 
oynandığına rastlanmamıştır. Oyunun kaynağı Harput'tur. Eskiden asker sevki çok olan Elazığ 
ve Harput' ta, askeri hareketlerin taklidi ile ortaya çıkan bu oyun, Elazığ'ın her yerinde oynanır. 
Oyunun elli-altmış yıllık bir geçmişi olduğu söylenmektedir. Bugün davul ve klarnetle çalınan
 bu oyunun müziği eskiden zurna ile çalınır ve oynanırdı.(Bugün birçok dağ köyümüzde ve 
birçok Alevi köyümüzde hâlâ zurna çalınmaktadır.) Esasen Harput'a klarnet girmeden önce 
düğünlerin baş sazı zurna idi. Ancak Türkiye'ye girdiği anda Harput’ta da kullanımı başlayan 
klarnet zurnayı büyük ölçüde etkileyerek etkinliğinin azalmasına neden olmuştur.

       Avreş oyununun türküsü, yoktur. Bu oyunun melodisi ile başka bir oyun oynanmadığı 
gibi, bu oyun başka bir melodi ile oynanmaz. Oyun müziği önce 6/8 lik usûlde ve ağır tempoda, 
sonra 4/4 lük usûlde ve hızlı tempoda oynanır. Makamı İbrahimiyye dir. Tek sıra dizilmek suretiyle 
oynanan bu oyun bazen de sağa sola dönmek suretiyle icra edilir. Oyunun öyküsü olmayıp, 
oyun figürünü teşkil eden hareketler, daha çok ayaklarda toplanmış, kısmen de başla 
yapılmaktadır. Vücudun tabiî hareketlerini ihtiva eden oyun figürleri ile, asker hareketleri taklit 
edilmektedir. Oyunda "ha-ha, hey-hey"diye nara atılır. Bu oyun daha ziyade asker 
uğurlâmalarında ve düğünlerde oynanır.

       Harput Halayı da denilen bu oyunun varyantları, “Palu” varyantı, İngüzek’te “Karaçor"
 denen oyun, Ağın’da “Düz Halay”, Baskil'de Halay, Sivrice'de "Düz Haley” dir.

       Oyunun kaynağı Harput’tur ve 200-300 yıldan beri, gençler ve yaşlılar tarafından zevkle 
oynanmaktadır. Oyun müziği önce 2/4 lük ve "zazaki" denilen figürde 6/8 lik usûlde 
çalınır, makamı İbrahimiyye'dir. Oyun, avuç avuca kenetlenip tutunmak suretiyle tek dizi halinde 
oynanır.

       Oyunun figürleri ayaklarda toplanmıştır. Daha çok asker uğurlamalarında ve 
düğünlerde oynanmaktadır.

       Oyun merkez ilçeye bağlı Hankendi (Hanköy) Bucağı'ndan derlenmiştir. Oyunun asıl 
kaynağı belli değildir. Bıçak oyunları Türkiye'nin hemen her bölgesinde değişik şekillerde 
görülmektedir. Erzurum'da “Hançer Bari”, Karadeniz Bölgesinde de bıçaklarla 
çeşitli horonlar oynanmaktadır. Davul ve klarnet eşliğinde oynanan bu oyun türküsü yoktur.
 Başka bir melodi ile oynanmadığı gibi, bu oyunun melodisi ile de başka bir oyun oynanmaz.

       Oyun, 9/B lik usûlde ve "İbrahimiyye" makamındadır. İki erkek, bir kadın ya da kadın kılığında 
bir erkek olmak üzere üç kişi. ile oynanır. Bar özelliği de göstermektedir. Oyun el ve ayak 
hareketlerinden oluşur. Taklitli bir oyun değildir. Müzik aynı ölçüyü sürekli takip eder. Usûlde 
bir değişiklik olmaz. Mutaassıp yerlerde kızlar ve kadınlar düğün alanına giremezler; oyunu d
amdan veya uzak yerlerden seyrederler. Bu yüzden oyunun seyri değişir.

       Oyun araçları, oyuncuların ellerinde bulunan ikişer bıçaktır. Oyuncular bunlarla figürler y
aparlar. Bıçak aralarından geçer, göğüse doğru sallanır. Oyun düğünlerde oynanır, türküsü 
yoktur.

       Eski oyuncular tarafından oynandığı duyulmuş, fakat görülmemiştir. Oyun müziğinin notası
 olduğundan, müziği hakkında bilgi edinmek kolaydır. Kaynak kişilerden Tahsin AYIK
 kendisiyle görüştüğümüzde, bu oyun hakkında şunları söylemiştir: "Bu oyunu oynayanları 
gördüm. Bunlar yaşça bizden daha büyüklerdi. Kılıç ve kalkanları olmadığından ellerindeki 
sopaları kılıç, ayakkabılarını kalkan yaparlardı. Sahip çıkılmayan bu oyunumuz maalesef iptal 
oldu. "

       Harput'tan derlenen bu oyuna "Derilo", "Delilo" gibi adlar verilmektedir. Bu oyun halay 
bölgesinin hemen her yerinde, birbirine benzer özelliklerle oynanmaktadır. Asıl çıkış kaynağı 
konusunda bir yargıya varmak mümkün değildir.

       Delilo oyununun 150-200 yıllık bir oyun olduğu söylenmektedir. Oyun, türkülü bir oyun 
olup, davul ve klarnet eşliğinde oynanır. Oyunun türküsü oyuncular tarafından söylenir. Bu oyun,
 başka bir oyun melodisi ile oynanmaz, bu oyun melodisi ile de başka bir oyun oynanmaz.
 4/4 lük usülde müziği olan oyun, çevre illerdeki "Delilo" oyunlarından biraz daha ağırdır.

Halk Oyunlarında Kullanılan Giysiler :

       “Halk oyunları giysileri genellikle yöreseldir." Kumaşları, şekil ve giyiniş tarzıyla yöreye 
has özellikler göstermektedir. Giysilere verilen isimler de farklıdır. Her yöre, belki de şekil ve 
kumaş olarak, aynı olan giysilere ayrı isim verir. Giysilerde belirli bir otantik şekil aramak çok 
güç ve yanlış bir iştir. Çünkü, kültürün değişkenliği ilkesi çerçevesinde, bir kültür öğesi olan
 giysiler de sürekli değişmekte ve belli bir zaman kesitinde mevcut şekli tespit etmek mümkün 
olsa bile, o giyside ısrar etmek, oyunlarda o giysileri kullanmak hatalı olur görüşündeyiz.
 Tüm halk oyunlarında olduğu gibi Elazığ Halk Oyunlarında da giysilerde bir otantiklik aramak boşuna 
mek sarf etmekten başka hiçbir şey olmayacaktır. Ancak, oyun giysileri giyilirken, belirli bir 
giysi, birbiriyle uyum sağlayacak şekilde giyilmeli ve o giysiye uygun aksesuar kullanılmalıdır. 
Örneğin, alta yazlık, üste kışlık bir giysi giyilmemelidir. Ya da, bir zıbının üstüne yelek 
giyilmemelidir. Kültürün diğer unsurlarında olduğu gibi, maddi kültür unsuru olan 
Elazığ Halk Oyunları giysilerinde de bir değişkenlik görülmektedir.

       Günümüzde kullanılan halk oyunları giysilerini üç safhada ele alarak inceleyebiliriz.
1. Evre Erkek Giyimi :

       Başa fes takılır, astane mendil büyüklüğünde "Puşu" takılır. Yaşlılar yazma bağlarlar. 
Paçaları dar, üst kısmı geniş, beli uçkur ile büzülen çuha şalvar giyilir. 
Düz beyaz veya siyah-beyaz renkte çizgili, pamuklu kumaştan, içlik veya giyme adı verilen 
bir iç gömlek giyilir. Bu gömlek kollu, yakasız veya hâkim yakadır. 
Gömleğin üzerine şalvarın kumaşından "avcı yeleği" denilen bir yelek giyilir. 
Bele beyaz ipek veya şa1 adı verilen "acem kuşağı" bağlanır. Ayağa poçikli çarık ve yün örme 
çorap giyilir.

1. Evre Kadın Giyimi :

       Harput kadınının en eski giysi tipidir. Bu tip giysiyi bugün dahi dağ köylerinde görmek 
mümkündür. 
Yaklaşık 150-200 sene öncesinde bu tip giysi hakimdi. Bu giysi üç parçadan meydana gelmiştir.

a)- Şalvar

       İpekli veya pamuklu kumaştan yapılmakta ve iç kısmı astarlanmaktaydı. Şalvarın boyu oldukça 
uzun olup bilek kısımlarına kaytan geçirilmekte ve diz altından bağlanmaktadır. Böylece şalvar
 bir etek görünümünde dökümlü olarak ayak bileklerine inmektedir. Şalvarın bel kısmı
 da uçkurla büzülmektedir.

b)- İçlik

       İpekli veya pamuklu kumaştan yapılmaktaydı. Yakası yuvarlak, önü açık, kopça ile iliklenmektedir.
 İçliğin yanları yırtmaçlıdır.

c)- Üçetek

       Sim işlemeli, kalın ipekli kumaştan veya kadifeden yapılmaktadır. Kolları uzun, bilezikli,
 çok az yırtmaçlıdır. Yırtmaçlı kısım kopçayla tutturulmuştur. Yakası bele kadar açık,"V" 
şeklindedir. Belde iki kopça ile "birit" ilikle iliklenmektedir. Belden aşağıya doğru genişleyen
 eteğin önü tamamen açıktır. Yanları ise kalça altından yırtmaçlıdır. Böylece etek üç parça 
görünümünü almaktadır. Bele "belbağı" bağlanmaktadır.(Belbağı, üç-dört cm. eninde, tığ işi
 veya kumaş üzerine işlenmiş kuşaktır.) Ayakkabı olarak postal, çorap olarak yazın iplik, kışın
 ise yün çorap giyilmektedir.

       Baş süslemesi ise şöyledir: Uzun saçlar ortadan ayrılmakta, arkada küçük parçalara
 bölünerek örülmektedir. Yanlarda birer tutam saç, kulak hizasında kesilip, zülüf bırakılmaktadır
. Saç uçlarına "Humpul" denilen saç süslemesi takılmaktadır. Başa bordo çuhadan fes, fesin
 üzerine gümüş tepelik konulmaktadır. Fese tutturulmuş uzun saç görünümünde ipek saçlık 
mevcuttur. Fesin alk üzerine oyalı krep bağlanır. Buna yörede "Kıntik" adı verilir. Bunların üzerine 
oyalı yazma veya tülbent örtülür.

       Oyun giysilerinde kullanılan takılar şunlardır: Göğüs üzerine çaprazlama dizilen 
beşibirlik dizisi, camdan bilezik "Şeve" gümüş veya altın küpe ile yüzük kullanılır.

2. Evre Erkek Giyimi

       Birinci safhadaki gibidir. Birinci safhadan farklı olarak ayağa yemeni giyilir.

2. Evre Kadın Giyimi

       Bu safhada da birinci safhadaki giysileri görüyoruz. Birinci safhadaki giysilerden farklı olarak,
 şalvar üzerine kadifeden, üzeri simli cepken giyilir. Bu safhada üçetek yoktur, ipek kuşak takılır.

3. Evre Erkek Giyimi

       Bu safhada ayağa poçikli kundura giyilir. Cepkende düğme iliğine geçirilmiş köstekli saat 
bulunabilir. Mendil olarak düz, beyaz, ipek mendil kullanılır.

3. Evre Kadın Giyimi

       Diğer safhalardan farklı olarak, Harput ve Elazığ Fabrikalarında dokunan ve genellikle simli,
 ipekli kumaştan entari ve ayağa ise "Kaloş Potin" giyilir.

       Son yıllarda popüler bir hale gelen halk oyunlarımız, uğraşanları, bu konuda çalışanları ile 
epeyce ilerleme kaydetmiştir. Bugün artık bütün okullarımızda halk oyunları ekipleri vardır 
ve bu ekipler yarışma, şenlik, bayram gibi faaliyetlere katılmaktadırlar. Bunun yanında 
üniversitelerimizde bu konuda bilimsel çalışmalarını başlatmışlar, az da olsa ilerleme 
kaydetmişlerdir. 
Bazı devlet kuruluşları da bu konuda ciddi çalışmalar yaparak bu faaliyetlere 
devlet desteğini sağlamışlardır.

       Bugün artık halk oyunlarımız sosyete toplantılarından tutun da, devlet büyüklerinin, 
yabancı devlet adamlarının karşılama törenlerine, turist karşılamalarına kadar birçok yerde 
rastlanır ve kullanılır olmuştur. Yarışmalarda, şenlik ve bayramlarda ön planda yer alan 
halk oyunlarımız, büyük kitlelere hitap etmeye başlamış, uğraşanları da çok büyük bir 
topluluk haline getirmiştir. Bu çalışmalar bu hızıyla devam eder, devlet de bu çalışmalara 
destek olursa, halk oyunlarımız daha çok itibar görecek ve sosyal alanda önemli bir yer işgal 
edecektir.

HALK OYUNLARIMIZ NEREYE GİTMEKTEDİR VE NE OLACAKTIR?

       Bugün gösteri sanatları ya da seyirlik sahne sanatları arasında yer alan halk oyunlarımız doğru 
bir yolda mıdır? Elbette ki değildir. Yukarıda saydığımız çalışmaları eleştirecek olursak, halk 
oyunları faaliyetlerinin sistemsiz ve plansız bir şekilde yürütüldüğü ilk söylenecek söz olmalıdır.

       Bugün artık köy meydanlarında bir düğünde eğlenen halkımız da kendi oynadığı oyunu 
terk etmeye, oyunları sahnelenmiş biçimiyle oynamaya başlamıştır. Bu da halkın yaratıcı 
değil taklitçi olduğunun bir göstergesidir. Halk oyunlarını da köylerimizde belirli kişiler iyi 
oynamaktadırlar. Diğerleri ancak onları taklit etmektedirler. Halk oyunlarımızın bir an evvel 
derlenmesi gerekmektedir. "Halk Oyunlarımız ne olacaktır? "sorusuna tutarlı, geçerli bir 
cevap vermek mümkün değildir. Bunu tahmin etmek çok güç olduğu gibi, herhangi bir fikir ileri 
sürmek de yanlış olur. Ancak, "Halk Oyunlarımız ne olmalıdır, hangi çalışmalarla, bu 
konuda neler yapılmalıdır?" sorularına verilecek cevap ise; sistemli, bilimsel çalışmalarla
 gerekli araştırmalar yapılıp, oyunlarımızı belli bir yöne kanalize etmek gereklidir. 
Ülkemizin kültür planlamasında halk oyunlarımız gereken yerini almalı ve bu faaliyetler daha
 geniş kitlelere yaygınlaştırılmalıdır.